Hocamız Değil Onlar!

Ömer Muhtar’i izleyenler anımsar, filmin en önemli sahnelerinden birisini. Çölde pusuya yakalanan İtalyan askerleri, Ömer Muhtar’ın adamlarıyla çatışmaya girince, birer birer öldürülürler. Geriye genç bir subay kalır ve o da teslim olur. Ömer Muhtar’ın yanıbaşındaki mücahitlerden birisi bu genç subayı da öldürmek ister ama Ömer Muhtar ona engel olur. Mücahit “Ama onlar öldürüyor bizi!” deyince Ömer Muhtar “Hocamız değil onlar!” der ve konuyu kapatır.

Şırnak Uludere’de geçen gün meydana gelen olay bir kaza olabilir, daha önce yapılan hataları tekrarlamamak için alınan aşırı sert bir önlem olabilir, PKK’nın ya da Türk ordusuna istihbarat sağlayan güçlerin bir oyunu da olabilir. Fakat tüm bu gerekçeler ya da bahaneler, olaya insancıl yönden bakmamızı engellememeli, yangına körükle gitmemize yol açmamalıdır. Ölenler Türkiye’nin en yoksul, en bakımsız, en ücra topraklarında yaşayan –yaşamaya çalışan- Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarıdır, ölenler askere gitme yaşında olan gençlerdir, ölenler başka seçenekleri olmadıkları için geçimlerini kaçakçılıkla sağlayan silahsız masumlardır. Kimse tutup da kaçakçıları vurduk falan demesin! O topraklarda iş var mı ki insanlar çalışsın, o topraklarda sürdürülebilir bir ekonomi var mı ki insanlar kaçakçılıktan vazgeçsin! Kentlerde yaşayıp, evlerinin en yakınındaki direkten çatılarına kaçak kablo çeken insanların başına bomba yağdığını hiç duydunuz mu ki böylesine bir olayı “TSK kaçakçıları bombaladı” diye veren haber kanallarını normal karşılayalım? Hadi bu politize edilmiş haber başlığını geçelim. Peki ya sosyal medyada tartışılanlara ne demeli! Peki CNN Türk’ün sahibinin, bombalama haberini verecek olan sunucusunu herkesin gözü önünde, neredeyse zorlayarak susturmasına…



Kimileri olayın sorumlusu olarak Kürt halkını göstermiş, kimileri olayı “Onlar şehitlere üzülmüyorlardı ama…” noktasına getirip, işi intikamla sonlandırma gayretine girişmiş, kimileri de “Ne işleri dağda gecenin bir yarısı” deyip işin içinden çıkmaya yeltenmiş. Oysa başta da yazdığım gibi Türkiye Cumhuriyeti bir devlettir ve vatandaşlarının hayatlarını, sağlıklarını, haklarını korumakla yükümlüdür. Terörist bir kuruma karşı teröristçe karşılık veremez, vermemeli. Olay bir kazaysa, devlet zaman kaybetmeden özür dilemeli, bombalanan yere gidip, ölenlerin yakınlarının gönüllerini almalıdır, ailelere tazminat vermelidir. Ölenler başkaları olsaydı rical-i devleti hemen olay yerinde görürdük. Ortada bir hata, yanlış bir istihbarat varsa, çıksın birisi özür dilesin, oradaki halkın yüreğine su serpsin, yaralarını sarsın. Aksi takdirde ne tek yürek tek ülkeden sözetmeye hakları vardır bu sükunet aşıklarının ne de dün gece ölenlerin çocuklarının, kardeşlerinin dağa çıkması karşısında edecekleri bir laf. PKK baskınında şehit olan askerlerimizi ve masum sivilleri ne kadar anıyor, onlara ne kadar üzülüyorsak; aynı duyguları bu köylüler için hissedemiyorsak PKK'yı kendimize hoca olarak kabul etmişiz demektir.

“Siz öldürmeyi çok iyi bilirsiniz” diyerek şova çevirdiğimiz uluslararası toplantıları anımsayalım bir de! Gazze’ye yardım götüren gemiye yapılan baskını, deniz sınırından içeriye girmek isteyen aktivistlerin kurşun yağmuruna tutuluşunu ve öldürüşünü. Ardından bizim hükümetimizin özür talebini ve karşı tarafın sınır ihlalini, teröristlere yardım etme bahanesini öne sürüşlerini ve bir türlü özür dilememelerini... Bize bir şeyler anlatmalı bu iki durumun benzerliği. Başsağlığı dileyip, bir özrü, birkaç istifayı çok gören hükümetlerin değerini düşündürmeli belki de. Ölen 35 can, Şırnak’ta değil de İzmir’de ya da Bursa’da olsaydı Türkiye halkının ve hükümetinin tepkisi aynı olur muydu sorusu da gelmeli akıllarımıza, her ne kadar yanıt bulamayacağımızı bilesek de...



Görünen o ki “operasyon hatası”, “istihbarat yanlışlığı”, “heronların hinliği” gibi katliamı alet edevata atfederek işin içinden sıyrılmak isteyen, korkak bir güruh var başımızda. Ha bir de çıkıp konuşmaya devam ederler, Ermeni soykırımı olmadı, yolda öldüler (operasyon hatası). Dersim’de katliam olmadı, onlar orduyla savaşan eşkiyalarla karıştırıldı (yanlış istihbarat). Maraş’ta aleviler öldürülmedi, tahrik sonucu gelişti çatışmalar (bilinmeyen dış güçler)... Liste uzayıp gider ama sorunlar çözülmez. Çünkü halkıyla dost olmaya çalışan bir devlet yoktur ortada. Yazanı, çizeni, en ufak laf edeni hapse yollayan bir sistemden söz ediyoruz. Kendi halkına işkence yapan, sorumluları yakalamaktan kaçınan, sorunları çözmek yerine lafazanlıkla vakit kaybeden insanlardan. Bu vakit kaybetme huyu, bu işleri ağırdan alma nemelazımcılığı, bu bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın adamsendeciliği sürdüğü sürece Türkiye’deki Kürt sorunu çözülmez, çözülemez. Çünkü kendimize rehber edindiğimiz ilkeler yanlış, insan tabanında değil de güç tabanında birleşiyoruz. Akıl rehberlerimizi yanlış adreslerde arıyoruz...

Ve bana öyle görünüyor ki İsrail sadece dostumuz değil, hocamız da aynı zamanda...

Running Through the Past

“Pain is inevitable, suffering is option” says Haruki Murakami, a well-known novelist and a long-distance runner. Running, like all other sports, requires mental discipline and physical endurance. One cannot even run 10 km without the proper training, as otherwise things might go very wrong and long-lasting injuries might occur.

We went to Cambodia to complete a half-marathon. The goal of the run is both to arrange a big sports movement and to help the long-time suffering people of Cambodia. The location is perfect as the route is passing through the ruins of the Angkor temples, going along a small lake, reaches at some dirt roads and ends at a point where we can see the entrance of the ancient temple city. The contrast between the excitement of the event and the tranquillity of the path was perhaps what made it a unique experience for majority of the runners. Running beside a lake whose surface seems as smooth as newly-ironed bed sheet, running through the centuries-old ruins whose spirits are awake as if they have never been asleep, running with thousands of young souls whose only aim to finish the race before the frying heat of the sun hits our bare heads...



For many of us, this is the first half-marathon and being an underdog it is impossible not to be intimidated by the size of the experience while at the same time not to be overwhelmed with the possible achievement at the end. It is not the distance to be beaten, it is not the time to be challenged! It is our own lazy souls, our own laid-back personalities, our own lives to be disciplined and to be taught. The difficulty is an undeniable reality of the show. However, the naïve belief one might have about the power of collectivism can work here as a catalytic essence. “If everybody runs, I can run too.” is probably the biggest source of energy for many runners here.



The race started at 6:30 am for which we need to wake up at 4 am. With the start sign, people began moving and mumbling like a locomotive starts its long journey at a station together with the whistles and notchings. The metaphor of train station and the departing locomotive can work as far as waving hands beside the railway and the distant eyes staring at the disappearing individuals. Slowly, the cacophony in the air is replaced by the pure sound of the footsteps and the heavy breathings. The lake, as tranquil as an invitation letter for the ants to lean over and drink water, the air as cool and pure as the freshness after the rain, the ruins as vivid as the paintings of Van Gough...

Then things get harder and harder as one can imagine after a few kilometers. Some stopped and rested for a while to stabilize their breathing, some stopped to take the photos of magnificent views in the temple ruins, some stopped to help those who didn’t want to stop, some slowed down to touch the hands of the kids cheering beside the running path, some left the route to the woods for a quick pee… The race continued with the pain going along with us. Some had knee pain from beginning to the end; some ran with twisted ankles, some had trouble with toe nails or squeezing shoes.

However, the spirit was high as I have seen a guy running with a heavy bag on his back and a mother running with the teddy bear –most probably she was helping her daughter’s teddy bear to finish a half-marathon- . The most motivating factor after the never-ending flow of runners in front of me was seeing someone with a message at his back “Run faster, you are still behind me!”. It was slightly obnoxious but otherwise no one would care of it.



Once you reach the 15 km sign, you realize that stopping and resting are no more options. No matter how much pain you have built inside the walls of your body or how little stamina left in your stubborn soul, you have to keep going. As people passing by or cheering beside the path, the finish line becomes an inevitable destiny for the runner, a gift that the runner deserves, a divine trophy that one can only dream about.

I reach the finish line and see some of my colleagues waiting there. The others came one by one and the final scene was an unforgettable moment for everyone. Limping, complaining, and whining about the various injuries while at the same time feeling satisfied deep inside with the achievement came along after 21 km of sweat, inner-talk and pain. Exhausted with the run and with the heat from the rising sun, we decided to get back our hotel rooms for some rest. Before getting on the bus we took several photos and for the last photo we handed the camera to a local young boy. At that moment, I thought “If he runs away with the camera now, none of us could go after him and catch him, considering our exhausted muscles :)” Fortunately, he was a good boy, not as naughty-minded as I was.

Despite the fatigue, we managed to have fun all afternoon, eating and drinking till late hours of Sunday evening. Someone asked while eating the quasi-happy pizzas and drinking the Angkor beers; “Shall we come here next year again?” The answer was a “BIG YESSSSSSS”...



*** Photos on this page are taken by Steve P, Hugh M, Fiona D, Curtis G and Andrew A. Thanks to all for giving me the photos and asking me to write this short article. This will be published in school's newsletter.

YARIM HAYATLAR (3)

Kilometre 2 (Strangers in the Night)

İkidir ilk asal sayı, tüm çift sayıların varlığından sorumlu olan. Hoş, Sagan ve benzeri inatçı matematikçilere göre, asal sayıları ikiden başlatmak bire yapılan büyük bir haksızlıktır. Bu yüzden Sagan, kitabı “Cosmos”da, asal sayıları 1’den başlatır. Aklı sıra devrim yapacak, matematiğe yeni bir soluk getirecek. Gereksiz bir tartışma, bana göre. Sever bilim adamları böyle ucu bir yere gitmeyen tartışmaları. Bazen de böyle gereksiz tartışmalardan doğar en yararlı ürünler. Bilemez insan yolun başındayken, yolun sonunda onu neyin beklediğini, hele bir de yol kıvrımlı, yol çatallı, yol labirent gibiyse.

Aşk da öyle değil midir çoğu zaman? Kıvrımlı bir labirent ya da kedinin oynamaktan zevk aldığı bir ip yumağı? Yumak, kanepenin ayağının dibinde durur devinimsiz, zararsız. Ama kedi bu, durmaz rahat, oynamak ister, dürter hafifçe. Patilerinin dokunduğu yumak kımıldar, isteksizce, homurdanarak yuvarlanır hafiften. Kedinin hoşuna gider bu, tahrik olur hayvan içgüdülerinin de etkisiyle, hayata kattığı devinimi ve anlamı bulmuştur artık. Bir daha dokunur, bir daha, bir daha, zehir bulaşmıştır artık kanına. Patileri, ağzı, kafası hep birlikte boğuşmaya başlar yumakla; yorulana, usanana kadar oynar onunla. Sonra bırakır gider, ardına bakmadan bir kere; tarumar olmuş bir bahçe geride... Ardına bakmamakla yumağa en büyük iyiliği yaptığını belki kendisi de bilmemektedir, ya da biliyordur da belli etmiyordur. Bilinegelenin aksine ardına bakmak bencilliktir, kendini üstün görmektir, geride kalanın kendi ayakları üzerinde duramayacağına inanmış olmaktır. Aşk acısı –ki bencilliklerin en büyüğüdür- işte böyle kandırır insanı, ağına sarar, boğar onu.

Müzikçaları tekrar açıyorum. “Strangers in the Night” kaldığı yerden devam ediyor.

Varsın çalsın, o çalsın ama ben takmayayım kafamı müziğin sözlerine. Önümde, aralarındaki konuşmalardan Fransız olduklarını anladığım bir çift beliriyor. Sırtlarındaki yazıya bakılırsa Çin Seddi’ndeki yarı maratona katılmışlar. Böyle ülke ülke gezip, gittiği her ülkede maraton koşanlar da var. Zevk meselesi tabii, sonuçta koşmak bağımlılık yapan bir şey, tıpkı bilgisayar ve kahve gibi. Çin Seddi’nde koşmak cesaret isteyen bir iş olsa gerek. Bir yukarı, bir aşağı, zemin de asfalt olmayınca! Nasıl dayanır ona insanın dizi ve ayak bilekleri, anlaması zor.

Strangers in the night, two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment
When we said our first hello.
Little did we know
Love was just a glance away,
A warm embracing dance away and

Emine’yle de böyle bir gece vakti tanışmıştık. Okul bitmiş, Taksim’de bir bilgisayar firmasında çalışmaya başlamıştım. O Cuma akşamı da arkadaşlarla takılmış, alt kattaki penceresini açınca, uzaktan Galata kulesini tüm hüzünbazlığıyla gören salaş bir meyhanede rakı içmiş, kafam demlenene kadar abuksubuk konularda –yapay zekadan camın tarihine kadar uzanan geniş bir yelpazede- bir yığın muhabbet etmiştim. Sonrasında nasıl olduysa, meyhane çıkışında herkes kendi yoluna gitmiş, beni sabahın birinde, hiç bilmediğim ıssız sokaklarda yalnız bırakmışlardı. Takmamıştım kafaya; yanıma aldığım litrelik su şişesinden içe içe, ara ara durup bulduğum pis duvar kenarlarına işeye işeye, yolumu bulurum demiştim. Yürüdüm karanlıkta, sağa döndüm, sola döndüm, sonuçta çok güvendiğim mühendis beynimle biliyordum ki en çetrefilli labirentin içine sıkışmış olsam bile, labirentin en az bir çıkışı var olduğu sürece, sonlu bir sürede dışarı çıkabilirdim. Döndüm dolaştım ve yarım saat kadar sonra artık kepenkleri indirmiş olan aynı meyhanenin önüne geldim. Güldüm kendime, “Demek dünya yuvarlakmış, seni minik Macellan” diyerek. Tekrar başladım aynı yoldan ama, sağa döndüm, sola döndüm, yokuş çıktım, yokuş indim ama yarım saat kadar sonra kendimi yine başladığım sokağın başında buldum. Sıkılmaya başlamıştım, karnım da acıkmıştı. Bu saatte, kanımda bu kadar alkolle uyumam gerekiyordu. Yollarda ayyaşlardan ve zararsız tinercilerden başka kimse de yoktu ki onlara sorayım, Taksim’e nasıl varacağımı. Hem Beyoğlu bu kadar karışık bir yer değildir ki kaybolayım, ya bende bir şey vardı ya da sinsi bir oyunun içine düşmüştüm.

Üçüncü sefer için yola koyuldum ama bu defa kararlıydım, bulacaktım yolumu. Az gittim, uz gittim, bayır tepe düz gittim. Bir ara daha önce görmediğim daracık bir sokağa daldım, sokağın üzerindeki dükkanlardan birinden gelen ışığa kanarak. Kıtıpiyoz bir kapısı bile vardı sokağın, eskilerden kalma bir gururu okşayan. Işığa doğru yürüdüm, sağımda solumda miyavlayan kedilere aldırmadan. Karanlıkta pek bir şey seçilemiyordu ama olsa olsa müşterilerini tanıyan ve seven bir meyhanecinin işlettiği, kuytu bir mekandır dedim içimden. Dükkanın önüne vardığımda yanıldığımı anlamıştım. Önce yanlış gördüm sandım, elimdeki su şişesinden bir yudum aldım, seslice yutkundum. Dükkanın camında yazan yazıyı heceleyerek, umulmadık bir yanlış yapmaktan kaçarcasına seslice okudum.

“Düşperest Haritacısı” yazıyordu gotik harflerle. İçeride kimse görünmüyordu ama ışık açık olduğuna göre birileri mutlaka vardır diye kapıya yöneldim. Kapının ardında beyaz tonton bir kedi vardı, paspas gibi yayılmıştı yere, kuyruğunu altına alıp. Kapıyı hafifçe iteledim, açıldı zorlanmadan kapı, kolundaki zil çıngırdadı gelişimi müjdeler gibi. Kedi huysuzlandı tabii, rahatını kaçırdığım için bana kızmış olacak ki sert sert baktı yüzüme. Sırtını kabarttı, kuyruğunu havaya dikti, ince uzun mırladı ve sonrasında bana arkasını dönüp kitapların arkasındaki küçük kapıya doğru koşmaya başladı. Ben afallamış kediye bakıyordum alık alık. Şimdi cebinden saatini çıkaracak “Geç kaldım, yine geç kaldım” diyecekti sanki. Olur mu olur! Ben daha fazla başıma dert almayayım diye dükkandan çıkmak için arkamı dönmüştüm ki köşedeki masanın altından çıkan bir kız “Bir şey mi aramıştınız? Buyurun yardımcı olayım.” dedi. Bu Emine’ydi. Benim şaşkınlığımın farkına varmış olacak ki suskunluğumdan yararlanıp sözü benden aldı “Kusura bakmayın, masanın altındaki eski dosyaları düzenliyordum. Buyurun oturun, sıcak çayım var, yeni demledim.”

Ayakkabım büyükçe bir taşa basıyor, hafiften burkuluyor bileğim ama acı hissetmiyorum. Soluk alıp verişim dengelendiği için artık zorlanmıyorum adımlarda. Gaz pedalına basılmış yeni bir araba gibi hızlanmak istiyorum. Birkaç koşucuyu geride bıraktıktan sonra tekrar yavaşlıyorum, gerek yok diyorum kendi kendime. Enerjimi sona saklamalıyım. Önümdeki koşuculardan birkaçı bağırıyor yine “İki, ikiyi bitirdik.” Ondokuz kilometrenin kalmış olması çok da bir sevindirmiyor beni. İleride bir U dönüşünün bizi beklediğini fark ediyorum, karşı taraftan gelen koşucuları görünce.

Kilometre Üç

YARIM HAYATLAR (2)

Bu arada "Sıfırıncı Kilometre"yi gözden geçirdim, biraz değiştirdim. Her yeni bölümde bunu yapacağım, aksi takdirde öykünün tutarlılığı tehlikeye girecek.

Kilometre 1 (Strangers in the Night)

Her şey birle başlar. Doğum birdir, yaşam bir, ölen birdir, öldüren de. Birleri yanyana koyarak elde ederiz diğer sayıları. Birleri üstüste dizerek fark ederiz başarının bir anlamının olduğunu. Beyaz kumsala dizdiğimiz kavkıları bir kol darbesi sakarlığıyla yerle bir ettiğimizde karşılaşırız başarısızlığa. Aşk da birdir pek çoğu için, biri arar insan yaşamı boyunca, yerine başkasının konulamayacağına inandığı birini sorar boyuna, günbatımı alacakaranlıklarında, evlerin önlerindeki çardaklarda çenebazlık yapan yaşlı amcalara ve teyzelere, gecenin karasında parıldayan yeni yıldızlara bakıp, belbağlar o beklenen birin geleceği günün yaklaştığı ümidine...

Ağır ağır harekete geçen bir tren gibi başlıyor kollarımız, ayaklarımız çalışmaya. Dalgaların sahile yaklaştıkça daha bir görünür, daha bir köpüklü olması gibi bizler de önümüzdeki başlangıç çizgisine yaklaştıkça hızlanıyoruz, hevesimizi arttırarak. Hoş, insan ancak o zaman anlayabiliyor yarışa ne kadar geriden başladığını, neler kaçırdığını. Aynı şekilde, geriye dönüp bakmadıkça, ne kadar ilerde başladığını ölçecek bir yöntemimiz de yok! Hayat da böyle değil mi? Başlangıç çizgisinin üzerine basınca ayakkabımın üzerindeki çipi algılayan makine biiiip ediyor, aynı anda birçok koşucu çizgiye ulaştığı için onlarca biiiip birbine ekleniyor, upuzun bir biiiiiiiiiiip dakikalarca durmaksızın yayılıyor çizginin öbeğinden dünyaya doğru, ilan ediyor başlangıcı. Müziği açıyorum sağ elimi kulağımın arkasına götürüp. Elim yanlışlıkla “harmanla” düğmesine gidiyor önce. Kayıtlı yüzlerce şarkıdan rastgele birisi gelecek demektir bu, tıpkı radyoda bir sonra seslendirilecek parçanın rastgele bir değişken olması gibi. Ses akıyor kulaklarıma, bostanların arasından sabırla ve inatla ilerleyen ince bir dere gibi, akıyor ve dolduruyor uzun süredir boş kalmış öbekleri, doldurmamak için bir hayli çabaladığım o ıssız dehlizleri.

Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night
What were the chances we'd be sharing love
Before the night was through.

“Bak bunu da silmeliymişim” diyorum içimden. Kapatıyorum müziği. Gittikçe hızlanan adımlarımız, yeri daha bir hiddetle dövmeye başlıyor. Az önce ayyuka çıkan curcuna ve tantana bir anda yerini asfalta vuran ayakkabıların kaotik –dinledikçe, aykırı bir güzellik de süzülebiliyor bu kokofoniden, nasıl dinlediğine bağlı sanırım- sesine bırakıyor, bir de sıklaşan nefes alıp vermeler, yere düşen şapkalar, anahtarlar, müzikçalarlar. Önümdeki boşluklardan faydalanıp birkaç kişiyi geçiyorum. Kendime yolun sağ tarafından bir yer edinip, hep aynı yerde koşmaya karar veriyorum, karanlık bir mağarada tutunduğum bir ipi takip ediyormuşum gibi. Ne de olsa kimseyle yarışmıyorum ben, ne de olsa kendimden, yani dizimden ve ayaklarımın arkasındaki yaralardan başka rakibim yok, ne de olsa Emine bekliyor olmayacak bitiş noktasında. Bir sonbahar sabahı çiseleyen sıkıcı yağmur damlaları gibi, fabrikaların griye çevirdiği bir kasabanın bitmeyen öğleden sonraları gibi, aheste aheste koşacağım hedefime doğru. Ne beni geçenlere gocunacağım ne de geçtiklerimden dolayı en ufak bir sevinç duyacağım, sanki kocaman parkta tek başıma koşyormuşum gibi, tüm evren benim yarışı bitirmemi bekliyormuş, unutmak istediğim tüm geçmişim yarışın bitiş çizgisinde katlanmış siyah bir çarşaf gibi kucağıma verilecekmiş gibi, sanki Emine beni bitiş çizgisinde... Düşünme şimdi onu, düşünmeeeee...

Yanımdan uzunboylu bir adam geçiyor. Sırtına oyuncak ayı bağlamış, çanta gibi asmış omuzlarından aşağıya ayıyı. Ayıya sorsan adamın omuzuna tırmanmakla meşgul. Küçük kızına “Senin oyuncak ayına –adı da vadır bu ayının kesin- yarı maraton koşturayım mı?” demiştir babası kesin. Kız da “evet babacığım” demiştir ayıcığın başına ne geleceğini bilmeden. İşte sonucu, adamın sırtında gezmeye çıkmış bir tersileceği!.

Ayaklarım açılmış olacak ki hızlanıyorum. Arasıra en sağdaki kulvardan çıkıp, seke seke yolunu bulan bir çekirge gibi önlere geçiyorum. Ne kadar hızlı gidersem gideyim önümdeki insan selinin biteceği yok. “Ne de olsa yarı maraton” diyorum kendi kendime. “Hayatta neyim tam oldu ki bu tam olsun?” diye de ekliyorum haksız olduğumu bilerek. Üniversite sınavında 54 matematik sorusundan 53’ünü doğru yapmıştım ben, katıldığım satranç turnuvasında Çinli bir liseliye yenilip ikinci olmuştum, aşık olduğum ilk kızın karşısına geçip kalbimi açamadığım için onu en yakın arkadaşıma kaptırmıştım, üniversite yıllarında zaman zaman yanlarına katıldığım sosyalistlere de arasıra göz kırptığım tutuculara da hiçbir zaman tam olarak inanamadım, tam olarak başımı koyamadım onların baş koydukları yollara. Ne zaman onlar gibi olacak olsam karşı tarafın da haklı olabileceği düşüncesi kemirmeye başladı içimde yeşermeye başlayan idealizmi. Sonra üniversitenin ilk yılında deliler gibi sevdiğim, sevdiğimi ve sevildiğimi sandığım, o yeşil gözlü kız, onunla yaşadıklarım da yarım kalmıştı. Bırakıp gitmişti beni çok sevdiği tiyatro uğruna, bir kere “dur gitme” diyememiştim arkasından. Gittiği için onu haklı bulmuştum, terk edilmeyi hak ettiğime kendime inandırmıştım. İçkiyi de ölçülü içerim ben, asla sarhoş olmam, olamam, olmadım şimdiye kadar. Kafam bulanmaya başlar başlamaz suya yöneldim hep, kanımda dolaşan deliliği seyreltmek için, akıllılıktan delirdiğimi fark etmeksizin.

Hep yolun kenarında durdum, akıntının gözümün önünden geçip gitmesini izlemek, yaygara dindikten sonra ortaya çıkmak, suya sabuna dokunmaksızın ortaya çıkacaklardan nemalanmak istedim. Hem vardım hem yoktum girdiğim her toplulukta. İşte şimdi de yarı maraton koşuyorum. Emine’nin harita çizen sol eli sanki hep omuzumda, gözleri beni dikizliyor biliyorum. Devrim, devrim deyip duruyor ağaçların arasından, haritaya yeni eklediği bir bahçeden. Bizim gruptan bir arkadaş yanımdan geçiyor ağır ağır, “Dayan dayan, az kaldı bitişe.” diyor parmağıyla o anda tam seçemediğim bir beyazlığı göstererek. O yanımdan geçip, önümde hop hop zıplayan kalabalığa karışınca fark edebiliyorum, parmağının imleyerek müjdelediğini. “1 km” yazan beyaz çizgiyi geçiyorum ve derin bir nefesi salıyorum havaya, sanki uzun süre bu çok özel an için içeride tutmuşum gibi. Yanımdakilerden bazıları sevinç çığlıkları atıyor, sanki yarışı bitirmişler. Kimileri alkışlıyor, kimileri ıslık çalıyor. Birin bitişini kutluyoruz anlık bile olsa koşuya ara vermeden. Birin bitişini, ikinin başlangıcını.

Kilometre 2 (Yalan da olsa mutluyum ya bu bana yetiyor.)

YARIM HAYATLAR

To Brian Reid, who made me addicted to the long-distance running...

Beni uzun mesafe koşu tiryakisi yapan Brian Reid'e...

Sıfırıncı kilometre:

Sabahın dördünde uyandım, kol saatinin alarmının çalmasından otuz saniye önce. Sanki içimde başka bir saat var, daha doğru, daha çalışkan, daha cazgır, kolumdakiyle yarışan. Yatakta otuz saniye bekledim alarmın çalmasını, sırf saatime saygıdan dolayı, ayıp olmasın diye. Nazar değer; kırılır, küser bana, nemelazım! Sonra yarışın ortasında cozutur, bırakır beni yarı yolda, “Sen misin beni beklemeyen sabahleyin, aha ben de senin yarışı bitirmeni beklemiyorum der, kapatır gözlerini.” Saçmalıyorum, farkındayım. Böyle boşinanışlarım yok mu, kendi aklımdan, aldığım mühendislik eğitiminden, en çok da çalıştığım “Russell Mühendislik Yazılımları” firmasının adından utanıyorum ama bir yandan da bırakamıyorum beni anlık da olsa eğlendiren, hatta bazen rahatlatan bu boşinanışları. Yok yarış günü kırmızı giymeyeceksin, yok yogayla kendine gelip, reiki ile kan akışını hızlandıracaksın, yok yarıştan hemen önce idrarını yapmayacaksın... Olmadı ama, bu sonuncusu doktor tavsiyesiydi. Öyle demişti doktor, neredeyse azarlayayazan, kütük gibi kalın Rus aksanıyla.

Işığı yaktım, doğruldum. Uzun ve sıradışı olacağını tahmin ettiğim bir günün başlangıcı bu kadar sıradan mı olmak zorundaydı? Ufacık otel odasında yataktan iki adım uzağa gidince mini-mutfağa varıyor insan. Su ısıtıcısını çalıştırdım ve ardından yatağın köşesine oturup suyun kaynama sesini dinledim. Aklıma, eski zamanlarda, su sesiyle akıl hastalarını tedavi ettiklerine dair bir bilgi kırıntısı düştü. Fokur fokur, fıkır fıkır, deli de eder bu ses adamı, veli de! Neyse ki su kaynar kaynamaz ısıtıcının düğmesi attı, durdu alet, beni deli etmeden. Dünden kalma bir lipton poşetine sıcak suyu boşalttım. Suyun renginin değişmesi uzunca vakit aldı. Bu kadar tasarruflu olmak zorunda mıyım? Otelde bile çay poşetini iki, hatta bazen üç defa kullanıyorum. Oysa tepside bir tane daha çay poşeti var, hiç kullanılmamış, tertemiz. İkisini de kullansam, otel, kullanılanların yerine yenilerini koyacak ne de olsa. Ama ben alışmışım tüketmemeye, ihtiyacından fazlasını talep etmemeye, öyle köşede oturup verilenle yetinmeye. Yokluklar içinde yetişen Anadolu çocuğunun varlığa alışamaması budur işte! Eee, ne demişler, alışmamış götte don durmaz. Biz koyun boklarını zeytin sanıp, ağzımıza yüzümüze bulaştırarak büyüdük yaylalarda, kolay mı bize piyangodan çıkan bal-peyniri ekmeksiz yedirmek?

Çayı çabucak içip banyoya dalıyorum. Su ısınmıyor bir türlü. Beklemekten usanıyorum, giriyorum soğuk suyun altına. Fena da olmuyor, çayın beceremediğini soğuk su beceriyor, bedenimin, kolllarımın bacaklarımın farkına varıyorum birer birer. Değdikçe soğuk su tirtir titreyen tenime, kanım akmaya başlıyor daralan damarlarımda; uyuşan, mayışan kaslarım geriliyor düşmanı vurmaya hazır bir yay gibi. Banyodan çıkınca bir bisküvi atıyorum ağzıma; bir de muz, dünden kalma. Sonra dişlerimi fırçalayıp, giyinmeye başlıyorum. Koşuya daha iki saat var ama saat 5’de buluşacağım şirketten gelen arkadaşlarla. Bizi Vietnam’dan getiren otobüsle gideceğiz koşunun yapılacağı Angkor parkına. Sağolsun, şoförümüzün ağzı var dili yok. Biz koşacağız diye o da kalkacak bu sabah saat dörtte. Ama en azından, biz koşarken o uyuyabilir otobüste, şöyle sallar bacaklarını pencereden diğer meslektaşları gibi, sarkıtır çıplak ayaklarını dikiz aynasından aşağıya, yatırır ön koltuğunu, kapar gözlerini Angkor tapınağının tam karşısındaki parkta. Ohh, değmeyin keyfine!

Numaramı ilikliyorum tegömleğimin arkasına. Numaram 1729, sevdiğim bir sayı, fakir Hindistanlı muhasebecinin, ünlü İngiliz matematikçiye öğrettiği sayılardan birisi. Emine’nin telefon numarasının son dört basmağı da 1728’di. Hayat işte, kimilerine piyango vurdurur sayılarla, kimilerine unutulası acıları anımsatır kafaya inen ani bir darbe gibi. Neyse, kapattım o konuyu artık, kapatayım artık, üzerinden aylar geçti ama dün olmuş gibi acıtıyor usuma düşen kırıntılar, tırnağıma batan kıymık gibi. Bazen öyle bir yanılgıya kapılıyorum. “Neden koşuyorum ben bu yarı-maratonu?” diye soruyorum kendime. Kendim için mi Emine için mi? Emine’yi unutmak için vurmulştum bedenimi bedensel acının yalçın kayalıklarına ilk zamanlarda. Yemeden içmeden kesilmeler, işkence haline gelen uzun suskunluklar, evde tek başına içip sarhoş olmalar... En azından başlangıçta öyleydi. İşin tuhafı terkeden benim, terk edilen o, ağlatan benim, ağlayan o. Göreceli düşününce fark yok ikisi arasında ne de olsa. Oysa bu bile, yani bir işi başka bir acıyı unutmak için yapıyor olma güdüsü, yetiyor aslında amacıma ulaşamadığımı kanıtlamaya. Kayıtsız olmalıydım Emine’ye, onun azarlayan gözlerine. Kendim için koşmalı, kendim için çekmeliydim onca sıkıntıyı. Neyse, çabuk davranmalıyım. Yoksa yetişemeyeceğim diğerlerine.

Ayaklarımın arkasına bant yapıştırıyorum ki daha önce ayakkabının yara ettiği yerler bir daha aşınıp, kanamasın. Testereyle kesilmiş gibi acıtıyor ayağımı, su toplayan deri kabarıkları. Eskimiş ayakkabımı giyiyorum, yeni çorapların üzerine. Yeni aldığım ayakkabıyı ayağımı sıktığı için evde bıraktım. Ne işe yarar ki yeni olmaları, tırnaklarımı yerlerinden sökecek derecede ayak parmaklarımı hırpaladıktan sonra? Çantadan iki ağrı kesici alıp, suyla birlikte indiriyorum mideye. Ne olur ne olmaz, diz kapağındaki ağrı geri gelecekse en azından ilk on kilometrede gelmesin. Sonlara doğru başlarsa ağrı, dayanabilirim; ama daha onuncu kilometreye varmadan diz vazgeçerse gövdeyi taşımaktan, durmak ve yürümek zorunda kalırım. Oysa benim bu yarışta amacım belli. Tek rakibim kendim ve kolumdaki saatim, fethedilmesi geken tek kale kendi bedenim. Bir adım bile yürümeden, bir saniye bile durmadan, iki saat içinde bitireceğim yarı maratonu. Oldu oldu, olmadı ver elini yeni bir başarısızlık. Tanımadığım, tanışmadığım bir şey değil ne de olsa...

Odanın ışığını kapatıp kapıyı kilitliyorum. Sabahın serinliği bıçak ağzı gibi vuruyor tenime. Kulağımdaki müzikçaları açmıyorum, nemelazım pili biter, melodisiz bırakır beni yolda diye. İyi yaptım diyorum içimden, asansörün düğmesine basarken, Kasım ayıyla beraber o melankolik şarkıları da geride bıraktığım çok iyi oldu. Sildim hepsini müzikçaların hafızasından. Artık ne Sezen Aksu’ya yer var kulaklarımda ne de Zeki Müren’e. Dinlemeyeceğim artık o “gözü körolasıca şarkıları”. Hüzünlenmeyeceğim durduk yere “gidiyorum, bütün aşklar yüreğimde” diyen sesi her duyduğumda. Çünkü ben ne “gökyüzünde yalnız gezen bulutlar kadar yalnızım” ne de “seni kimler aldı, kimler öpüyor” diyecek kadar müzmin umarsızım. İşim var, yeni tanıştığım arkadaşlarım var, şirkette işe başlayan Norveç’li kız var. Doldurdum müzikçaları Ahmet Kaya’yla, Cem Karaca’yla, Grup Yorum’la, üç-beş yabancı rakçıyla. Bundan sonra varsa yoksa isyan, varsa yoksa başkaldırı. Ancak o tutabilir fersiz bedenimi ayakta, ancak düşmana bilenerek soluk alabilirim bundan sonra... “Yalan da olsa mutlu olacağım” ve gidemeyeceğimi bile bile “kapıyı söker giderim” diyeceğim, bitmeyen ıssız yollarda. İçki ve sigarayla birlikte mahzunluğu ve mustaripliği de geride bırakıyorum bu sabah. İşte ben bu yüzden koşuyorum, yeni bir başlangıç için, eskinin üzerini kalın bir toprak tabakası ile kapatabilmek için, kendim için, artık var olmayan birisi için değil, hayır kesinlikle Emine için değil, kesinlikle ondan intikam almak için değil...

Resepsiyona inince benden başka kimsenin henüz gelmemiş olduğunu fark ediyorum. Oturuyorum bir koltuğa, masanın üzerine elimle hafiften dokununca, masanın ayaklarının dengesiz olduğunu hissediyor parmak uçlarım. Her yerde vardır böyle masalardan, bir ayağı havada kalan, beşik gibi sallanan. Kimi zaman kendimi onlara benzetirim, dengesini bir türlü bulamayan, ya zemindeki pürtüklerden dolayı ya da masanın bir bacağının diğerlerinden kısa yapılmış olmasından dolayı, hareket etmese bile yakınındaki insanı varlığıyla rahatsız eden, çevresine güvensizlik yayan, üzerine bir şey koymaya yeltenemeyeceğiniz masalar. Tıpkı en çok muhtaç olduğunuz zamanlarda yanımızdan tüyen, sırra kadem basan dostlar gibi... Koltuğun yanındaki sehpanın üzerinden bir gazete alıp, reklamların olduğu bir sayfayı yırtıyorum. Sayfayı katlayıp, masanın havada olan ayağının altına sıkıştırıyorum. “Bu bir süre idare eder.” diyorum kendimin bile duyacağım bir sesle. O sırada fark ediyorum grup liderimiz Chris’in masanın öteki ucundan bana baktığını. “Ne o, oteldeki masaları mı tamir ediyorsun şimdi de? Ofistekilere elini sürmezsin ama.” diyor gülerek. Keyfi yerinde herhalde. Akşam içtiler tabii, karbon yükleme bahanesiyle en az dört bira götürmüşlerdir. Ben ikiden sonra durdum, korktum açıkçası, mide fesatına uğrarım da sabahleyin karın ağrısıyla uyanırım diye.

Birlikte otelin önüne geçip şoförle konuşuyoruz. Bu arada diğerleri geliyor, herkes neşeli, umutlu. Otobüse atlayıp maratonun başlayacağı noktaya gidiyoruz. Otobüste takılıyorlar numaramı arkama iliştirmiş olmama. Herkes önüne koymuş numarayı, benim aksime. “Ben geri geri koşacağım diyorum.” Gülüyoruz, şoför de dahil. Onlara Nasreddin Hoca’nın eşeğine ters binme fıkrasını anlatasım geliyor bir ara ama sonra zahmet çekmeye değmez diyorum, hevesim kaçıyor numaraların önde olması gerçeğinin bana yaşattığı hayalkırıklığıyla. Oysa ne güzel tasarlamıştım ben koşarken neye yoğunlaşacağımı. Önümde koşan koşucuların numaralarına bakıp, onları asal çarpanlarına ayıracak, bu şekilde zamanı ve bedensel acıyı unutacaktım. Şimdi tüm tasarım tozla buz oldu. Şarkılara kaldık gene. Keşke silmeseydim Zeki Müren’i diyorum içimden ama sonra kızıyorum kendime. Sonra kızgınlığıma kızıyorum. Tanju Okan’ı da silmiş miydim acaba? “Öyle sarhoş olsam ki” yi birkaç kere dinlesem, ilk beş kilometreyi göz açıp kapayıncaya kadar biyonik Hüsnü gibi koşardım.

Yarışın başlayacağı yer ana-baba günü gibi. Kimileri ufak tefek bir şeyler atıştırıyor, kimileri upuzun bir tuvalet sırasının sonunda kendilerine sıra gelmeyeceğini bildikleri halde bekleşiyor, kimileri de ısınıyor kalabalıktan kalan boşluklarda. Hopörlörlerden yükselen ses pek anlaşılmasa da eğlenceli bir şeylerden sözettiği açık, gülüyor, güldürüyor sunucu genç başına üşüşenleri. Ben tuvalete gitmeyeceğimi bildiğim için ısınmaya başlıyorum, biraz su içiyorum, gruptakilerin şikayetlerini dinliyorum. Herkesin en az bir arızası var. Kimimiz dizden mustarip, kimimiz bacak kaslarından, belden, ayak bileğinden, tırnaklardan... Bir yerde bir arıza çıkmadan koşabilenler sadece profesyonel olanlardır herhalde. Yoksa bizim gibi akşama kadar bilgisayar başında program yazan, gün boyunca fiziksel hareketleri otur ve kalkla sınırlı, çoktan göbek bağlama yaşını geçmiş orta yaşlıların becereceği iş değil yarışı şikayetsiz bitirmek.

Aslında bir işesem, bir rahatlasam iyi olur diyor içimden bir ses ama tırsıyorum, ya o koşmaya ilk başladığım zamanlardaki acı deneyim tekrar ederse? Ya daha onuncu kilometreye varmadan böbrekteki aşırı sürtünmeden dolayı ortaya çıkan kanama başlarsa? Dolu torbayla koşmak çok mantıklı değil ama torbayı boşaltıp da ardından kan işemekten iyidir. Ağır adımlarla yarışın başlangıç noktasına varıyorum. İçimde bir korku, büyüyor her nefes alış verişimde. Ya bitiremezsem! Bizimkilere bol şans dilyorum teker teker, koşarken birbirimizi zor görürüz ne de olsa. Saatin kronometresini sıfırlıyorum. Kulaklıklarımı takıyorum ama açmıyorum müziği. Sunucu genç basbas bağırıyor birkaç metre ileride: Ar yu rediiiiii? Ar yu rediiiii for Angkor helf-maraton? Ten, nayn, eyt, sevın, siks, fayf, foor, tırii, tuu, van, sıtaaaaartt...

Koşmak ve Yazmak Üzerine

Haruki Murakami’nin “What I Talk About When I Talk About Running” adlı kitabını az önce bitirdim. Üretken bir romancı olan Murakami, aynı zamanda sıkı bir koşucu. Kitabı yazmayı bitirdiği 2008 yılına kadar, 26 maraton koşmuş, hayatını koşmak ve yazmak diye iki ana uğraşıya adamış, alabildiğine disiplinli ve varmak istediği hedefe rahatça kilitlenebilen birisi. Romanlarında genelde Japon halkının bireyci, yalnızlaştırılmış, kimi zaman trajik kimi zaman gülünç hayatlarını konu alan; absürd üzerinden ciddi edebiyat yapmaya çalışan, “The Wind-Up Bird Chronicle” dışındaki yapıtlarında, dünyadaki ya da ülkesindeki toplumsal sorunlara hemen hemen hiç değinmeyen bir yazar olarak tanımlanabilir kendisi. Genel olarak yalnızlığı, terkedilmişliği, arayışı, monotonlukta görülen kaosu işleyen, insanların iç dünyalarıyla ilgilenen bir romancı. Romanlarında tekrar eden sahneler şöyle sıralanabilir: asansörde ya da kuyu dibinde yalnız geçirilen gece ve ardından gelen büyük fiziksel/zihinsel değişiklik, kaybolan kedi ya da köpek, Yunan adalarında nedensiz yere yok olmak, pop kültüre yapılan göndermeler, jazz seven orta yaşlı ana karakterler, sıradışı huyları ya da alışkanlıkları olan kişilikler, aklın almayacağı tuhaf olaylar (gökten balık yağması, bir gecede ana karakterin tüm saçlarının beyazlaması gibi)... Sanırım şimdiye kadar beş romanını okudum Murakami’nin. En son Bangkok’dan öykü derlemesini almıştım ama öyküleri fazlasıyla post-modern, fazlasıya klişe bulduğum için üç-dört öyküden sonra bırakmıştım kitabı.

Kurgu yapıtlarını okumaya alıştığınız bir yazarın kurgu olmayan bir yapıtını okumak aslında kolay bir şey değil. Bir kere, ister istemez, ciddi bir önyargı oluşuyor kafamızın derinliklerinde. “Bu adam yine zırvalayacak, abuk subuk konulara girip, kendisinin ne kadar zeki, okuyucuların ne kadar aptal olduklarından dem vuracak.” gibisinden en büyük titanikleri bile batıracak azamette bir buzdağı var içimde, itiraf etmeliyim. Dolayısıyla, kitabı elime almadan önce ciddi ciddi mücadele verdim kendimle. Kitabın kısalığı ve bugünlerde bir yarı-maratona hazırlanıyor olmam, yardımcı oldu karar vermeme ve nihayetinde okudum. İki hafta sonra bir yarı-maraton koşmayacak olsaydım okurmuydum, bilemiyorum! Büyük bir olasılıkla okumazdım.

Kaygılarımın aksine mütevazi bir Murakami vardı bu kitapta. Ben benim, etten-kemikten bir insan yavrusu, ne fazla ne eksik! Ne yapmak istediğini bilen ve amacına ulaşmak için gereken her türlü fedakarlığı yapmaya hazır bir koşucu, yazar, vatandaş, koca, gezgin, müzik kolleksiyoncusu. “Acı kaçınılmazdır ama ıstırap çekmek bir seçenektir.” cümlesiyle hem koşmayı hem de yazarlığı özetlemiş, “Ne koşmak için ne de yazmak için ciddi bir nedenim yok” diyerek de yaşam felsefesini ortaya koymuş Murakami bu kitabında. Genel olarak kitapta anlatılanlar, bir maratona nasıl hazırlandığı, koşarken neler hissettiği, acıya karşı (özellikle kas ve diz ağrıları, çeşitli sakatlıklar, ara sıra nükseden arızalar) nasıl mücadele ettiği, koşu bittikten sonra duyduğu tatmin olmuşluk hissi, koşmadığı zamanlarda yazmaya ve diğer işlere nasıl yöneldiği gibisinden yazarın gündelik hayatının ayrıntılarından ibaret. Bunun dışında da pek bir şey yok. Yer yer yazarlık ve koşma üzerine paralellikler kuruyor olsa da bu sayfalar ya çok kısa ya da ciddi bir derinlikten yoksun. Yalnız ben yazarın bunu kasıtlı olarak yaptığını düşünüyorum çünkü yazarlar yazmak üzerine yazmayı sevmezler. Çünkü her yazarın yazma biçimi farklıdır ve bu bir çeşit meslek sırrıdır. Meslek sırlarını beraberlerinde mezara götürmek isterler. Çünkü bu sır onları ve yazdıklarını farklı kılar.

Yazarlığın ve koşmanın disiplin gerektiren uğraşılar oluşu, enerjinin yanında inadın ve dayanıklılığın önemli bir rolünün olduğu, zihinsel yoğunluğun sınırlarında gezmeden her iki uğraşıda da sona ulaşılamayacağı gibi koşutluklardan bahsediyor Murakami. Sonuç olarak umduğumu bulamadığım ama koşmaya hazırlanan entellektüel zihinlere tavsiye edebileceğim bir kitap bu. Koşmuyorsanız okumayın çünkü kitapta anlatılanların büyük bir çoğunluğu ancak uzun mesafe koşucularının anlayacağı türden iç konuşmalar ve tespitler. Yazarlık gibi bir amacınız olmasa bile eğer koşuyorsanız bu kitaptan alabileceğiniz ilhamlar olabileceğini söyleyebilirim. Sonuçta kitap koşmak üzerine bir iç hesaplaşma, koşmayı bir yaşam felsefesi haline getirmiş, takıntılı denilebilecek açık bir zihnin denize attığı bir şişe...

Yaklaşık son altı yıldır ben de koşuyorum. Her gün koşan birisi değilim ama fırsat buldukça koşmaya, kendimi o sessizlik denizine salmaya, ne aradığımı bilemeden yola çıkmaya çalışıyorum. Çünkü ancak koşarken, kafam, dalgalı bir denizde batmaktan kurtulmuş bir tahta parçası gibi kendi başına seyrediyor, sağa sola savruluyor, gözlerimin gördüğü şeylerden farklı anlamlar çıkarıyor. Benim için koşmak yazmanın ilk basamağı diyebilirim. Tabii ki yazdığım her öykünün ilk fikri koşarken gelmiyor aklıma ama pek çoğu koşarken gelişiyor ya da değişiyor. Koşarken nefes alıp vermeyi ritmik hale getirdikten ve hızı sabitledikten sonra (Bu genelde 2 km sürüyor benim için) insan bedeni açısından geriye ciddi bir sorun kalmıyor. Ondan sonrası dizler ve ayak bilekleri müsaade ettiği sürece devam etmek ve aklını yolun karanlığına bırakıp, hayalgücünü gökyüzüne salıvermek. Murakami’nin bu kitabını okumadan önce, onun yazdığı romanlardaki tuhaf konuları nereden bulduğu üzerine düşünmüştüm bir ara ve nasıl olduysa bu sorunun yanıtı bana yine koşarken gelmişti.

Bulduğum yanıt şuydu: Ancak koşarken gelir o karamsar ya da gülünç düşünceler insanın aklına. Ya uyurken ya da bedensel ağır bir yükün altındayken, rastlantısal diyebileceğimiz düşünce okları birbirlerini bulabilirler zihnin o engin uzayında. Uyurken de bedensel olarak kendimizi zorlarken de akıl bir süreliğine bizi terkeder. Geriye saçma sapan düşüncelerin işgaline açık, savunması delik deşik olmuş bir zihin kalır. İşte bu zayıf anda doğar o yaratıcı fikirler, en akla gelmez kavramlar birbirlerini rastlantısal olarak bulurlar, bir çeşit “random walk”, tıpkı atom hızlandırıcılarının tünellerinin içinde birbirleriyle çarpışan milyarlarca parçacık gibi çarpışır sıfatlar isimlerle, zarflar yüklemlerle. Gölde yüzen mavi bir kedi gülünç gelmez o anda, kente bir yılan gibi sokulan kızıl sel suları da...

Fakat iyi fikirler yetmez bir öyküyü, bir romanı başarılı yapmaya. O fikri geliştirmek, süsleyip püslemek, işe yarar hale getirmek gerekir. Bana göre Murakami bu noktada başarısız bir yazar. İyi fikirlerle kurguya başlayan ama bu fikirleri iyi işleyemeyen birisi. Yani bitirmek kadar nasıl bitirdiğine önem vermeyen bir yazar. Belki de bunda maraton koşucusu olmasının büyük bir etkisi vardır. Sonuçta koşarken nasıl koştuğunun, kimin için koştuğunun, kime ne mesaj verdiğinin bir önemi yoktur. Önemli olan 42.2 kilometrelik mesafeyi koşmak ve bitirmektir. Bunu kendisi de defalarca belirtiyor kitabında. Oysa benim için ne için yazdığım, kime ne mesaj vermek istediğim, en az hikayenin sanatsal güzelliği kadar önemli. Ne biçimi içeriğe kurban etmeyi ne de içeriği biçime kurban etmeyi kabul ediyorum. Okuyucu güzel bir yapıtı okumalı ve okurken zevk almalıdır. Aynı zamanda kitabı bitirip, raftaki yerine koyarken kafasında soru işaretleri olmalı; insanlığı, acıyı, aşkı, yaşamı, sanatı sorgulayan sorular zıplamalıdır zihninde. Aksi takdirde yazar ile hokkabaz arasında pek fark kalmaz. Birisi sahnedeki araç-gereciyle eğlendirir, diğeri kelimeleriyle. Eğlendirmek tabii ki güzeldir ama düşündürerek eğlendirmek daha güzeldir.

Kitabı okurken aklıma gelmedi değil, “Acaba ben yazsaydım böyle bir kitap, nasıl bir dil, nasıl bir yöntem seçerdim?”. Sanırım ben koşudan çok yazarlığa önem verir, aralarındaki koşutlukların daha bir altını çizer; yaşamı, yazıyı ve genel anlamda zorlukları sorgulayan bir deneme kitabı çıkarırdım ortaya. Tek sorun henüz ciddi bir koşu tecrübemin olmaması. O da zamanla olacak, yavaş yavaş birikecek bir şey. İğneyle kuyu kazmak nasıl roman yazmak için kıyas olabiliyorsa, maraton koşarken atılan her adım da maratonun tamamına kıyas olabilir. Ne romancı yazdığı romanın sonunu bilir başlarken ne de maratoncu 200 metre ileride kendisini nasıl bir yokuşun beklediğinin farkındadır. Bilmemek mutluluktur her ikisi için de! Bilmedikleri için hızlarını ve hırslarını koruyabilirler, bilmedikleri için devam etmeye hakları vardır, bilmedikleri için koşmak da yazmak da değerli uğraşılardır.

Bizler de bilmediğimiz için yarını bekleriz umutla, bilmediğimiz için bir sonrak sayfayı çeviririz heyecanla. Bilmediğimiz için yazarız kimi zaman. Tatmin olmak yazının son noktasını koymak, maratonun bitiş noktasına varmaktır. İyi bir yarış çıkarabildiysek, iyi bir yazıyı ortaya koyabildiysek ne mutlu bize.

The Universality of Pain and The Broken Dreams

Self is the only dress we cannot remove from our body. It grows both inside and outside us, encapsulates us and in fact takes both the guilt and the pride from us. It sticks to our being like a slimy leech and stays with us as long as our consciousness continues living.

The biggest illusion, perhaps, comes from the idea of the permanent self which is believed to be built inside the isolated box of our inner shell. Consequently, our self-image stands before our eyes like an invincible, indestructible amorphous mass shaped by the millions years of earth movements. We can neither get rid of it nor can we do without it. The very name of ego, like a second person living under our skin, breathes with us, lives with us and most importantly feeds from us.

Like self, pain is another universal truth about the human beings. We come to this earth as a result of a painful process and soon after we arrive we cry. Except for the physical pain which is caused by cruelties around us, the psychological aspect of pain should be considered as a trick of the ego, a prank played on us many times just to make us believe that we inherit our mental traumas from others. However it might sound true for those who need condolences, there is still sufficient amount of evidence to believe that our self-indulgence in moral values is very much responsible from most of the pain we suffer during our short life.

Ngo Thi Thuy Duyen’s stage performance starts with the dreams at the midst of global eyes like Coca Cola, KFC, Channel, L&V etc. In a world where image of luxury surpasses the reality of needs and makes the most useless things look like the most prominent things, the dreamer has no chance but just dream about the future. It is all that can keep the modern person alive among the giant waves of fear and desperation created by the mega cities, mega buildings and mega dream breakers.

In Turkish, the word for frustration can literally be translated as “broken dream” and a common saying of soused nights is “Life is an accumulation of broken dreams.” Whether these broken dreams come from our own faults or from others’ selfishness is an ambiguity which remains unresolved in Duyen’s performance. Perhaps this unresolved question is the beauty of her art, giving a space of thought to the audience and letting them to think of their own interpretation. In fact, this piece of writing is too, a result of the very same space which differentiates the art from the science.

The dancer in the performance imitates her idols, tries her best to be like one of them and perhaps enjoys the way the hard-work brings her a certain level of physical and mental satisfaction. But then suddenly, the rashes appear on her body. They pop up on the skin like wild mushrooms after the rain, they force her scratch her body crazily like a constantly self-grooming cat. It spreads like the ink in the warm water, spreads and infects wherever it touches… Then she scratches more intensely as if scratching will ease the pain if it is done continuously. But it doesn’t help at all. The more she scratches, the more blasters appear on her skin like the sand dunes in the limitless womb of a desert. Perhaps, what she scratches is the residuals of her own self or the self which is imposed on her by others - then we must admit that she (or all of us) somehow welcomed to this self either intentionally or unintentionally at some point in her (our) life- .

At a later time, she seems struggling to dig under her skin in order to get the other self which is hidden there for long time, waiting to be discovered like a King Kong in a forgotten jungle. Her endless effort does not give any expected result other than the fatigue and perhaps an insulting level of self-hatred. The shell created on her –again by whom is an unanswered question- remains the same no matter how much she tries to crack it, no matter how much she thinks she does not belong to it.

Being a slave of the box we are born in is one thing, being a stubborn resistant to it another. Duyen’s bold performance at Zero Station on 5th November night, shows us that it is not important whether you can crack the shell and jump out of your labyrinth in which you are born but it is important to resist, to rebel and to go against it no matter how long it could take, how much it will cost. No one can guarantee a new world to you, no one can promise a painless world.

Pain is universal and we are here to fight against it…

Ali Riza Arican - Nov, 5th, 2011

More information about her performance can be found here

Vietnamese Translation of this Review (by Nguyen Nhu Huy)

Tính phổ quát của đớn đau và sự vỡ mộng (về màn trình diễn “Dị Ứng” của Ngô Thị Thuỳ Duyên tại Ga 0)

Tự ngã là bộ trang phục duy nhất mà chúng ta không cởi bỏ được. Nó lớn dần lên cả từ bên trong lẫn bên ngoài chúng ta, bao bọc lấy chúng ta và thật ra, chiết cất từ chúng ta cả niềm tự hào lẫn mặc cảm tội lỗi. Nó bám chặt lấy tồn tại của chúng ta như thể lớp hồ dính và sẽ còn thế mãi cho tới khi ý thức của chúng ta tàn lụi. Ảo giác lớn lao nhất có lẽ là ý tưởng về một tự ngã bền vững, độc lập với cơ thể, và được chứa trong lớp vỏ là cơ thể chúng ta. Kết quả là, hình ảnh về tự ngã hiện ra trước mắt chúng ta sẽ như thể một đám thể lỏng vô hình và không thể phá huỷ, mà hình dạng của nó biến thiên theo sự biến thiên qua hàng triệu năm của trái đất. Chúng ta (dù muốn) không thể bỏ qua nó, song cũng không thể sống thiếu nó. Chính danh xưng ego (cái tôi) , như thể một nhân vật khác nằm dưới lớp da chúng ta, đang thở cùng chúng ta, đang sống cùng chúng ta và quan trọng hơn cả, đang ăn mòn chúng ta.

Cũng giống như tự ngã, đớn đau là một sự thật phổ quát khác về con người. Chúng ta đến trái đất này như kết quả của một tiến trình đớn đau, và tiếng khóc chính là lời chào thế giới của chúng ta. Không kể tới các cơn đau vật lý, là kết quả từ sự tàn bạo xung quanh chúng ta, khía cạnh tâm lý của cơn đau nên được nhìn nhận như thể một thủ đoạn của tự ngã, tức một trò lừa đảo mà nó gây ra vô số lần với chúng ta qua việc làm cho chúng ta tưởng rằng sự tổn thương về tâm lý của chúng ta là do kẻ khác gây ra. Dẫu sự nhầm lẫn này có vẻ sẽ làm cho nỗi đau đớn được nhẹ bớt, khi có thể đổ lỗi cho kẻ khác, có thể tin rằng sự đam mê vào các giá trị đạo đức của chúng ta xuất phát hầu hết từ các nỗi đớn đau của chúng ta.

Màn trình diễn của Ngô Thị Thuỳ Duyên bắt đầu với các mơ ước được hình tượng hoá qua đôi mắt toàn cầu trong những nhãn hiệu Coca Cola, Channel, KFC, v.v. Nơi một thế giới mà hình ảnh về sự xa xỉ vượt quá nhu cầu thực sự và nơi một thế giới mà ở đó các sự vật vô dụng được tôn vinh và đánh bóng như thể các sự vật đáng ao ước nhất, kẻ mơ ước không thể làm gì khác ngoài việc mơ ước về tương lai. Tất cả những mơ ước ấy giam cầm con người hiện đại trong các ngọn sóng khổng lồ của nỗi sợ hãi và tuyệt vọng nơi các siêu đô thị, siêu cao ốc và các siêu giấc mơ tan vỡ

Từ “giận dữ”, theo ngôn ngữ Thổ Nhĩ Kì, có thể dịch nghĩa đen sang Tiếng Anh Là “ vỡ mộng”, và cũng có một cách ngôn phổ biến ở Thổ Nhĩ Kì là “ đời sống chỉ là một chuỗi dài các giấc mộng tan vỡ”. Các giấc mộng này tan vỡ do nguyên nhân từ chính chúng ta, hay do nguyên nhân từ sự ích kỉ của kẻ khác là một câu hỏi được đặt ra trong màn trình diễn của Duyên.

Nữ vũ công trong màn trình diễn nhưthể đang mô phỏng các thần tượng của cô, gắng sức hết mức để được như họ và có lẽ vui thú trong nỗ lực khó khăn nhằm tìm lấy một sự thoả mãn nào đó. Bất thình lình, cơn dị ứng xuất hiện và làm da cô mẩn đỏ. Chúng đồng loạt nở bừng ra trên làn da cô như thể nấm sau mưa, chúng cưỡng ép cô phải gãi điên cuồng và làm cô xù ra như thể một con mèo đang quằn quại. Cơn ngứa loang rộng như mực tàu loang trong nước ấm, loang rộng và đầu độc bất cứ nơi nào nó chạm tới. Thế rồi, càng ngày càng cuống cuồng hơn, cô gãi, như thể việc gãi ấy sẽ làm ngưng cơn đau đớn đang lan dần nhanh trên khắp cơ thể. Song tất cả đều vô hiệu. Càng gãi, các điểm ngứa mới càng xuất lộ và ăn sâu trên da thịt cô như thể các trũng cát vô tận trong sa mạc. Có lẽ sự cào cấu của cô đang làm lộ ra chính tự ngã của cô, hoặc làm lộ ra cái tự ngã do kẻ khác áp đặt vào cô – tuy nhiên ở đây có lẽ chúng ta phải công nhận ra rằng theo cách nào đó, và tại một vài khoảnh khắc nào đó, qua sự gãi của mình, cô cũng đang đón mời – hoặc là ý thức hoặc là vô thức, chính cái tự ngã được áp đặt từ bên ngoài đó, vào cô,

Càng về sau, hình như cô càng tìm cách đào bới sâu hơn dưới lớp da thịt mình để tìm tới cái tự-ngã-khác đó, tức điều ẩn trú lâu nay như thể một con đười ươi đã bị quên lãng trong đại ngàn, và đang chờ đợi được khám phá. Nỗ lực không ngơi nghỉ của cô hoàn toàn không đem lại kết quả đáng mong đợi nào ngoài sự mệt mỏi và có lẽ là sự tổn thương do long căm ghét chính mình tạo ra. Cái vỏ bọc của cô – một lần nữa, với ai đó, chỉ là một câu hỏi không lời đáp- vẫn không hề suy suyển, bất kể việc cô đã cố gắng bao nhiêu đi nữa để phá vỡ nó, bất kể việc cô đã tự nhủ bao nhiêu đi nữa rằng nó không phải là cô

Sinh ra đã là một nô lệ trong lồng kín là một chuyện, không ngơi nghỉ chống lại chiếc lồng ấy lại là một chuyện khác. Màn trình diễn mạnh bạo của Duyên tại Ga 0 vào đêm mùng 5 tháng 11đã cho chúng ta thấy rằng việc có thể hay không thể phá vỡ được lớp vỏ và thoát ra khỏi mê cung giam cầm chúng ta không hẳn là việc quan trọng. Việc quan trọng chính là sự kháng cự lại lớp vỏ đó, việc dấy loạn và chống lại nó không ngơi nghỉ, và với bất kì giá nào. Không ai có thể hứa hẹn về một thế giới mới, không ai có thể đảm bảo về một thế giới không có đớn đau.

Đớn đau là chuyện chẳng có gì mới cả, song chẳng phải chúng ta có mặt ở đây là để chiến đấu chống lại nó hay sao?

* Ali Riza Arican sinh tại Istanbul năm 1977. Anh học toán học tại đại học Bosporus. Sau khi tốt nghiệp vào năm 2000, anh đã làm việc tại Thái Lan 6 năm trong vai trò thầy giáo day toán học và vật lý học. Từ năm 2006, anh dạy thống kê học và kinh tế học tại Việt Nam. Ali bắt đầu viết truyện ngắn từ năm 2001 và đã đoat giải thưởng truyện ngắn Gençlik Kitabevi cùng năm đó cho ba truyện ngắn đầu tay. Bắt đầu từ đó, anh đã viết truyện ngắn, truyện dài, tiểu luận, thơ và các bài điểm sách. Tuyển tập truyện ngắn đầu tiên của anh xuất bản năm 2007 có nhan đề Pasifik Öyküleri (câu chuyện Thái Bình Dương). Tuyển tập truyện ngắn thứ hai của anh có nhan đề Motorsiklet Üzerinde Aşk (tình yêu trên xe máy), in năm 2009. “Xe đạp” là nhan đề tập truyện thứ ba của anh, và cũng là tập truyện đầu tiên của anh được xuất bản bằng tiếng Anh. Ali sắp xuất bản một tuyển tập truyện ngắn khác tại Thổ Nhĩ Kì vào năm 2012.

Blog của anh : http://rizaarican.blogspot.com

THERE IS NO HAPPY LOVE

Man never truly possesses anything
Not his strength, not his weakness, not his heart
When he opens his arms
His shadow forms a cross
When he tries to embrace happiness
He crushes it
His life is a strange and painful separation

There is no happy love

His life resembles those soulless soldiers
Who have been groomed for a different fate
Why should they rise in the morning
When nighttime finds them disarmed, uncertain
Say these words and hold back your tears

There is no happy love

My beautiful love, my dear love, my torn heart
I carry you in me like a wounded bird
Those who unknowingly watch us walk by
Repeat after me my words and sigh
They have already died in your bright eyes

There is no happy love

By the time we learn to live
It´s already too late
Our hearts cry in unison at night
It takes many regrets to pay for a thrill
Many a misfortune for the simplest song
Many a tear for a guitar´s melody

There is no happy love

There is no love which is not pain
There is no love which does not die
There is no love which does not fade
And none that is greater than your love for your country
There is no love which does not live from tears

There is no happy love
But it is our own love

LOUIS ARAGON

Mutlu Aşk Yoktur Ki Dünyada

Aslında hiçbir şey kâr değil insana
Ne gücü ne zayıf yanları ne de yüreği
Gölgesi bir haç gölgesidir kollarını açsa
Ve kırar göğsüne bastırırken sevdiği şeyi
Tuhaf bir ayrılıktır hayatı kapkara
Mutlu aşk yok ki dünyada

Hani giydirilmiş erler bir başka yazgıya
İşte o silahsız erlere benzer hayatı
Sabahları o yazgı için uyanmış olsalar da
Tükenmiştirler ve kararsızdırlar akşamları
Söyle yavrum şu sözleri sakın ağlama
Mutlu aşk yok ki dünyada

Güzel aşkım tatlı aşkım çıbanım derdim
Yaralı bir kuş gibi taşırım seni şuramda
Ve görmeden bakanlar şu halimize bizim
Süzdüğüm sözleri söylerler benden sonra
Ve her şey der demez ölür iri gözlerin uğruna
Mutlu aşk yok ki dünyada

Yaşamayı öğrenmek bizimçin geçti çoktan
Ağlasın gece içinde kalplerimiz yan yana
En küçük şarkıyı mutsuzluktur kurtaran
Her ürperiş borçlu baştan bir hayıflanmaya
Ve her kitar havası beslenir bir hıçkırıkla
Mutlu aşk yok ki dünyada

Acılara batmamış bir aşk söyle bana
Yıkmamış kıymamış olsun bir aşk söyle
Bir aşk söyle sarartıp soldurmamış ama
İnan ki senden artık değil yurt sevgisi de
Bir aşk yok ki paydos demiş göz yaşlarına
Mutlu aşk yok ki dünyada
Ama şu aşk ikimizin öyle de olsa.

LOUIS ARAGON

Çeviren: Cemal Süreya

Globalution Has Arrived.

And read this: http://www.globalresearch.ca/index.php?aid=22963&context=va

For the first time in human history almost all of humanity is politically activated, politically conscious and politically interactive... The resulting global political activism is generating a surge in the quest for personal dignity, cultural respect and economic opportunity in a world painfully scarred by memories of centuries-long alien colonial or imperial domination... The worldwide yearning for human dignity is the central challenge inherent in the phenomenon of global political awakening... That awakening is socially massive and politically radicalizing... The nearly universal access to radio, television and increasingly the Internet is creating a community of shared perceptions and envy that can be galvanized and channeled by demagogic political or religious passions. These energies transcend sovereign borders and pose a challenge both to existing states as well as to the existing global hierarchy, on top of which America still perches...

The youth of the Third World are particularly restless and resentful. The demographic revolution they embody is thus a political time-bomb, as well... Their potential revolutionary spearhead is likely to emerge from among the scores of millions of students concentrated in the often intellectually dubious "tertiary level" educational institutions of developing countries. Depending on the definition of the tertiary educational level, there are currently worldwide between 80 and 130 million "college" students. Typically originating from the socially insecure lower middle class and inflamed by a sense of social outrage, these millions of students are revolutionaries-in-waiting, already semi-mobilized in large congregations, connected by the Internet and pre-positioned for a replay on a larger scale of what transpired years earlier in Mexico City or in Tiananmen Square. Their physical energy and emotional frustration is just waiting to be triggered by a cause, or a faith, or a hatred...

[The] major world powers, new and old, also face a novel reality: while the lethality of their military might is greater than ever, their capacity to impose control over the politically awakened masses of the world is at a historic low. To put it bluntly: in earlier times, it was easier to control one million people than to physically kill one million people; today, it is infinitely easier to kill one million people than to control one million people.[1]

- Zbigniew Brzezinski

Former U.S. National Security Advisor

Co-Founder of the Trilateral Commission

Member, Board of Trustees, Center for Strategic and International Studies

An uprising in Tunisia led to the overthrow of the country’s 23-year long dictatorship of President Ben Ali. A new ‘transitional’ government was formed, but the protests continued demanding a totally new government without the relics of the previous tyranny. Protests in Algeria have continued for weeks, as rage mounts against rising food prices, corruption and state oppression. Protests in Jordan forced the King to call on the military to surround cities with tanks and set up checkpoints. Tens of thousands of protesters marched on Cairo demanding an end to the 30-year dictatorship of Hosni Mubarak. Thousands of activists, opposition leaders and students rallied in the capitol of Yemen against the corrupt dictatorship of President Saleh, in power since 1978. Saleh has been, with U.S. military assistance, attempting to crush a rebel movement in the north and a massive secessionist movement growing in the south, called the “Southern Movement.” Protests in Bolivia against rising food prices forced the populist government of Evo Morales to backtrack on plans to cut subsidies. Chile erupted in protests as demonstrators railed against rising fuel prices. Anti-government demonstrations broke out in Albania, resulting in the deaths of several protesters.

It seems as if the world is entering the beginnings of a new revolutionary era: the era of the ‘Global Political Awakening.’ While this ‘awakening’ is materializing in different regions, different nations and under different circumstances, it is being largely influenced by global conditions. The global domination by the major Western powers, principally the United States, over the past 65 years, and more broadly, centuries, is reaching a turning point. The people of the world are restless, resentful, and enraged. Change, it seems, is in the air. As the above quotes from Brzezinski indicate, this development on the world scene is the most radical and potentially dangerous threat to global power structures and empire. It is not a threat simply to the nations in which the protests arise or seek change, but perhaps to a greater degree, it is a threat to the imperial Western powers, international institutions, multinational corporations and banks that prop up, arm, support and profit from these oppressive regimes around the world. Thus, America and the West are faced with a monumental strategic challenge: what can be done to stem the Global Political Awakening? Zbigniew Brzezinski is one of the chief architects of American foreign policy, and arguably one of the intellectual pioneers of the system of globalization. Thus, his warnings about the 'Global Political Awakening' are directly in reference to its nature as a threat to the prevailing global hierarchy. As such, we must view the 'Awakening' as the greatest hope for humanity. Certainly, there will be mainy failures, problems, and regressions; but the 'Awakening' has begun, it is underway, and it cannot be so easily co-opted or controlled as many might assume.

The reflex action of the imperial powers is to further arm and support the oppressive regimes, as well as the potential to organize a destabilization through covert operations or open warfare (as is being done in Yemen). The alterantive is to undertake a strategy of "democratization" in which Western NGOs, aid agencies and civil society organizations establish strong contacts and relationships with the domestic civil society in these regions and nations. The objective of this strategy is to organize, fund and help direct the domestic civil society to produce a democratic system made in the image of the West, and thus maintain continuity in the international hierarchy. Essentially, the project of "democratization" implies creating the outward visible constructs of a democratic state (multi-party elections, active civil society, "independent" media, etc) and yet maintain continuity in subservience to the World Bank, IMF, multinational corporations and Western powers.

It appears that both of these strategies are being simultaneously imposed in the Arab world: enforcing and supporting state oppression and building ties with civil society organizations. The problem for the West, however, is that they have not had the ability to yet establish strong and dependent ties with civil society groups in much of the region, as ironically, the oppressive regimes they propped up were and are unsurprisingly resistant to such measures. In this sense, we must not cast aside these protests and uprisings as being instigated by the West, but rather that they emerged organically, and the West is subsequently attempting to co-opt and control the emerging movements.

Part 1 of this essay focuses on the emergence of these protest movements and uprisings, placing it in the context of the Global Political Awakening. Part 2 will examine the West's strategy of "democratic imperialism" as a method of co-opting the 'Awakening' and installing "friendly" governments.

The Tunisian Spark

A July 2009 diplomatic cable from America’s Embassy in Tunisia reported that, “many Tunisians are frustrated by the lack of political freedom and angered by First Family corruption, high unemployment and regional inequities. Extremism poses a continuing threat,” and that, “the risks to the regime’s long-term stability are increasing.”[2]

On Friday, 14 January 2011, the U.S.-supported 23-year long dictatorship of Tunisian president Ben Ali ended. For several weeks prior to this, the Tunisian people had risen in protest against rising food prices, stoked on by an immense and growing dissatisfaction with the political repression, and prodded by the WikiLeaks cables confirming the popular Tunisian perception of gross corruption on the part of the ruling family. The spark, it seems, was when a 26-year old unemployed youth set himself on fire in protest on December 17.

With the wave of protests sparked by the death of the 26-year old who set himself on fire on December 17, the government of Tunisia responded by cracking down on the protesters. Estimates vary, but roughly 100 people were killed in the clashes. Half of Tunisia’s 10 million people are under the age of 25, meaning that they have never known a life in Tunisia outside of living under this one dictator. Since Independence from the French empire in 1956, Tunisia has had only two leaders: Habib Bourguiba and Ben Ali.[3] The Tunisian people were rising up against a great many things: an oppressive dictatorship which has employed extensive information and internet censorship, rising food prices and inflation, a corrupt ruling family, lack of jobs for the educated youth, and a general sense and experience of exploitation, subjugation and disrespect for human dignity.

Following the ouster of Ben Ali, Prime Minister Mohamed Ghannouchi assumed presidential power and declared a “transitional government.” Yet, this just spurred more protests demanding his resignation and the resignation of the entire government. Significantly, the trade union movement had a large mobilizing role in the protests, with a lawyers union being particularly active during the initial protests.[4]

Protests in Tunisia

Social media and the Internet did play a large part in mobilizing people within Tunisia for the uprising, but it was ultimately the result of direct protests and action which led to the resignation of Ben Ali. Thus, referring to Tunisia as a “Twitter Revolution” is disingenuous.

Twitter, WikiLeaks, Facebook, Youtube, forums and blogs did have a part to play. They reflect the ability “to collectively transform the Arab information environment and shatter the ability of authoritarian regimes to control the flow of information, images, ideas and opinions.”[5] [Editors Note: The US based foundation Freedom House was involved in promoting and training some Middle East North Africa Facebook and Twitter bloggers (See also Freedom House), M. C.].

We must also keep in mind that social media has not only become an important source of mobilization of activism and information at the grassroots level, but it has also become an effective means for governments and various power structures to seek to manipulate the flow of information. This was evident in the 2009 protests in Iran, where social media became an important avenue through which the Western nations were able to advance their strategy of supporting the so-called 'Green Revolution' in destabilizing the Iranian government. Thus, social media has presented a new form of power, neither black nor white, in which it can be used to either advance the process of the 'Awakening' or control its direction.

Whereas America was publicly denouncing Iran for blocking (or attempting to block) social media in the summer of 2009, during the first several weeks of Tunisian protests (which were largely being ignored by Western media), America and the West were silent about censorship.[6] Steven Cook, writing for the elite U.S. think tank, the Council on Foreign Relations, commented on the lack of attention being paid to the Tunisian protests in the early weeks of resistance prior to the resignation of Ben Ali. He explained that while many assume that the Arab “strongmen” regimes will simply maintain power as they always have, this could be mistaken. He stated that, “it may not be the last days of Ben Ali or Mubarak or any other Middle Eastern strongman, but there is clearly something going on in the region.” However, it was the end of Ben Ali, and indeed, “there is clearly something going on in the region.”[7]

France’s President Sarkozy has even had to admit that, “he had underestimated the anger of the Tunisian people and the protest movement that ousted President Zine al-Abidine Ben Ali.” During the first few weeks of protests in Tunisia, several French government officials were publicly supporting the dictatorship, with the French Foreign Minister saying that France would lend its police “knowhow” to help Ben Ali in maintaining order.[8]

Days before the ouster of Ben Ali, Hillary Clinton gave an interview in which she explained how America was worried “about the unrest and the instability,” and that, “we are not taking sides, but we are saying we hope that there can be a peaceful resolution. And I hope that the Tunisian Government can bring that about.” Clinton further lamented, “One of my biggest concerns in this entire region are the many young people without economic opportunities in their home countries.”[9] Her concern, of course, does not spur from any humanitarian considerations, but rather from inherent imperial considerations: it is simply harder to control a region of the world erupting in activism, uprisings and revolution.

The Spark Lights a Flame

Tunisia has raised the bar for the people across the Arab world to demand justice, democracy, accountability, economic stability, and freedom. Just as Tunisia’s protests were in full-swing, Algeria was experiencing mass protests, rising up largely as a result of the increasing international food prices, but also in reaction to many of the concerns of the Tunisian protesters, such as democratic accountability, corruption and freedom. A former Algerian diplomat told Al-Jazeera in early January that, “It is a revolt, and probably a revolution, of an oppressed people who have, for 50 years, been waiting for housing, employment, and a proper and decent life in a very rich country.”[10]

In mid-January, similar protests erupted in Jordan, as thousands took to the streets to protest against rising food prices and unemployment, chanting anti-government slogans. Jordan’s King Abdullah II had “set up a special task force in his palace that included military and intelligence officials to try to prevent the unrest from escalating further,” which had tanks surrounding major cities, with barriers and checkpoints established.[11]

In Yemen, the poorest nation in the Arab world, engulfed in a U.S. sponsored war against its own people, ruled by a dictator who has been in power since 1978, thousands of people protested against the government, demanding the dictator Ali Abdullah Saleh to step down. In the capitol city of Sanaa, thousands of students, activists and opposition groups chanted slogans such as, “Get out get out, Ali. Join your friend Ben Ali.”[12] Yemen has been experiencing much turmoil in recent years, with a rebel movement in the North fighting against the government, formed in 2004; as well as a massive secessionist movement in the south, called the “Southern Movement,” fighting for liberation since 2007. As the Financial Times explained:

Many Yemen observers consider the anger and secessionist sentiment now erupting in the south to be a greater threat to the country’s stability than its better publicised struggle with al-Qaeda, and the deteriorating economy is making the tension worse.

Unemployment, particularly among the young, is soaring. Even the government statistics office in Aden puts it at nearly 40 per cent among men aged 20 to 24.[13]

Protest of the Southern Movement in Yemen

On January 21, tens of thousands of protesters took to the streets in Albania, mobilized by the socialist opposition, ending with violent clashes between the police and protesters, leading to the deaths of three demonstrators. The protests have been sporadic in Albania since the widely contested 2009 elections, but took on new levels inspired by Tunisia.[14]

Israeli Vice Prime Minister Silvan Shalom stressed concern over the revolutionary sentiments within the Arab world, saying that, “I fear that we now stand before a new and very critical phase in the Arab world.” He fears Tunisia would “set a precedent that could be repeated in other countries, possibly affecting directly the stability of our system.”[15] Israel’s leadership fears democracy in the Arab world, as they have a security alliance with the major Arab nations, who, along with Israel itself, are American proxy states in the region. Israel maintains civil – if not quiet – relationships with the Arab monarchs and dictators. While the Arab states publicly criticize Israel, behind closed doors they are forced to quietly accept Israel’s militarism and war-mongering, lest they stand up against the superpower, America. Yet, public opinion in the Arab world is extremely anti-Israel, anti-American and pro-Iran.

In July of 2010, the results of a major international poll were released regarding public opinion in the Arab world, polling from Egypt, Saudi Arabia, Morocco, Jordan, Lebanon and the United Arab Emirates. Among some of the notable findings: while Obama was well received upon entering the Presidency, with 51% expressing optimism about U.S. policy in the region in the Spring of 2009, by Summer 2010, 16% were expressing optimism. In 2009, 29% of those polled said a nuclear-armed Iran would be positive for the region; in 2010, that spiked to 57%, reflecting a very different stance from that of their governments.[16]

While America, Israel and the leaders of the Arab nations claim that Iran is the greatest threat to peace and stability in the Middle East, the Arab people do not agree. In an open question asking which two countries pose the greatest threat to the region, 88% responded with Israel, 77% with America, and 10% with Iran.[17]

At the Arab economic summit shortly following the ousting of Ben Ali in Tunisia, who was for the first time absent from the meetings, the Tunisian uprising hung heavy in the air. Arab League leader Amr Moussa said in his opening remarks at the summit, “The Tunisian revolution is not far from us,” and that, “the Arab citizen entered an unprecedented state of anger and frustration,” noting that "the Arab soul is broken by poverty, unemployment and general recession.” The significance of this ‘threat’ to the Arab leaders cannot be understated. Out of roughly 352 million Arabs, 190 million are under the age of 24, with nearly three-quarters of them unemployed. Often, “the education these young people receive doesn't do them any good because there are no jobs in the fields they trained for.”[18]

There was even an article in the Israeli intellectual newspaper, Ha’aretz, which posited that, “Israel may be on the eve of revolution.” Explaining, the author wrote that:

Israeli civil society organizations have amassed considerable power over the years; not only the so-called leftist organizations, but ones dealing with issues like poverty, workers' rights and violence against women and children. All of them were created in order to fill the gaps left by the state, which for its part was all too happy to continue walking away from problems that someone else was there to take on. The neglect is so great that Israel's third sector - NGOs, charities and volunteer organizations - is among the biggest in the world. As such, it has quite a bit of power.[19]

Now the Israeli Knesset and cabinet want that power back; yet, posits the author, they “have chosen to ignore the reasons these groups became powerful,” namely:

The source of their power is the vacuum, the criminal policies of Israel's governments over the last 40 years. The source of their power is a government that is evading its duties to care for all of its citizens and to end the occupation, and a Knesset that supports the government instead of putting it in its place.[20]

The Israeli Knesset opened investigations into the funding of Israeli human rights organizations in a political maneuver against them. However, as one article in Ha’aretz by an Israeli professor explained, these groups actually – inadvertently – play a role in “entrenching the occupation.” As the author explained:

Even if the leftist groups' intention is to ensure upholding Palestinian rights, though, the unintentional result of their activity is preserving the occupation. Moderating and restraining the army's activity gives it a more human and legal facade. Reducing the pressure of international organizations, alongside moderating the Palestinian population's resistance potential, enable the army to continue to maintain this control model over a prolonged period of time.[21]

Thus, if the Israeli Knesset succeeds in getting rid of these powerful NGOs, they sow the seeds for the pressure valve in the occupied territories to be removed. The potential for massive internal protests within Israel from the left, as well as the possibility of another Intifada – uprising – in the occupied territories themselves would seem dramatically increased. Israel and the West have expressed how much distaste they hold for democracy in the region. When Gaza held a democratic election in 2006 and elected Hamas, which was viewed as the ‘wrong’ choice by Israel and America, Israel imposed a ruthless blockade of Gaza. Richard Falk, the former United Nations High Commissioner for Human Rights Inquiry Commission for the Palestinian territories, wrote an article for Al Jazeera in which he explained that the blockade:

unlawfully restricted to subsistence levels, or below, the flow of food, medicine, and fuel. This blockade continues to this day, leaving the entire Gazan population locked within the world's largest open-air prison, and victimized by one of the cruelest forms of belligerent occupation in the history of warfare.[22]

The situation in the occupied territories is made increasingly tense with the recent leaking of the “Palestinian Papers,” which consist of two decades of secret Israeli-Palestinian accords, revealing the weak negotiating position of the Palestinian Authority. The documents consist largely of major concessions the Palestinian Authority was willing to make “on the issues of the right of return of Palestinian refugees, territorial concessions, and the recognition of Israel.” Among the leaks, Palestinian negotiators secretly agreed to concede nearly all of East Jerusalem to Israel. Further, Palestinian President Mahmoud Abbas (favoured by Israel and America over Hamas), was personally informed by a senior Israeli official the night before Operation Cast Lead, the December 2008 and January 2009 Israeli assault on Gaza, resulting in the deaths of over 1,000 Palestinians: “Israeli and Palestinian officials reportedly discussed targeted assassinations of Hamas and Islamic Jihad activists in Gaza.”[23]

Hamas has subsequently called on Palestinian refugees to protest over the concessions regarding the ‘right of return’ for refugees, of which the negotiators conceded to allowing only 100,000 of 5 million to return to Israel.[24] A former U.S. Ambassador to Israel and Egypt lamented that, “The concern will be that this might cause further problems in moving forward.”[25] However, while being blamed for possibly preventing the “peace process” from moving forward, what the papers reveal is that the “peace process” itself is a joke. The Palestinian Authority’s power is derivative of the power Israel allows it to have, and was propped up as a method of dealing with an internal Palestinian elite, thus doing what all colonial powers have done. The papers, then, reveal how the so-called Palestinian ‘Authority’ does not truly speak or work for the interests of the Palestinian people. And while this certainly will divide the PA from Hamas, they were already deeply divided as it was. Certainly, this will pose problems for the “peace process,” but that’s assuming it is a ‘peaceful’ process in the first part.

Is Egypt on the Edge of Revolution?

Unrest is even spreading to Egypt, personal playground of U.S.-supported and armed dictator, Hosni Mubarak, in power since 1981. Egypt is the main U.S. ally in North Africa, and has for centuries been one of the most important imperial jewels first for the Ottomans, then the British, and later for the Americans. With a population of 80 million, 60% of which are under the age of 30, who make up 90% of Egypt’s unemployed, the conditions are ripe for a repeat in Egypt of what happened in Tunisia.[26]

On January 25, 2011, Egypt experienced its “day of wrath,” in which tens of thousands of protesters took to the streets to protest against rising food prices, corruption, and the oppression of living under a 30-year dictatorship. The demonstrations were organized through the use of social media such as Twitter and Facebook. When the protests emerged, the government closed access to these social media sites, just as the Tunisian government did in the early days of the protests that led to the collapse of the dictatorship. As one commentator wrote in the Guardian:

Egypt is not Tunisia. It’s much bigger. Eighty million people, compared with 10 million. Geographically, politically, strategically, it's in a different league – the Arab world's natural leader and its most populous nation. But many of the grievances on the street are the same. Tunis and Cairo differ only in size. If Egypt explodes, the explosion will be much bigger, too.[27]

In Egypt, “an ad hoc coalition of students, unemployed youths, industrial workers, intellectuals, football fans and women, connected by social media such as Twitter and Facebook, instigated a series of fast-moving, rapidly shifting demos across half a dozen or more Egyptian cities.” The police responded with violence, and three protesters were killed. With tens of thousands of protesters taking to the streets, Egypt saw the largest protests in decades, if not under the entire 30-year reign of President Mubarak. Is Egypt on the verge of revolution? It seems too soon to tell. Egypt, it must be remembered, is the second major recipient of U.S. military assistance in the world (following Israel), and thus, its police state and military apparatus are far more advanced and secure than Tunisia’s. Clearly, however, something is stirring. As Hilary Clinton said on the night of the protests, “Our assessment is that the Egyptian government is stable and is looking for ways to respond to the legitimate needs and interests of the Egyptian people.”[28] In other words: “We continue to support tyranny and dictatorship over democracy and liberation.” So what else is new?

Egyptian Protest, 25 January 2011

According to some estimates, as many as 50,000 protesters turned out in Cairo, Alexandria, Suez and other Egyptian cities.[29] The protests were met with the usual brutality: beating protesters, firing tear gas and using water cannons to attempt to disperse the protesters. As images and videos started emerging out of Egypt, “television footage showed demonstrators chasing police down side streets. One protester climbed into a fire engine and drove it away.”[30] Late on the night of the protests, rumours and unconfirmed reports were spreading that the first lady of Egypt, Suzanne Mubarak, may have fled Egypt to London, following on the heels of rumours that Mubarak’s son, and presumed successor, had also fled to London.[31]

Are We Headed for a Global Revolution?

During the first phase of the global economic crisis in December of 2008, the IMF warned governments of the prospect of “violent unrest on the streets.” The head of the IMF warned that, “violent protests could break out in countries worldwide if the financial system was not restructured to benefit everyone rather than a small elite.”[32]

In January of 2009, Obama’s then-Director of National Intelligence Dennis Blair, told the Senate Intelligence Committee that the greatest threat to the National Security of the U.S. was not terrorism, but the global economic crisis:

I’d like to begin with the global economic crisis, because it already looms as the most serious one in decades, if not in centuries ... Economic crises increase the risk of regime-threatening instability if they are prolonged for a one- or two-year period... And instability can loosen the fragile hold that many developing countries have on law and order, which can spill out in dangerous ways into the international community.[33]

In 2007, a British Defence Ministry report was released assessing global trends in the world over the next 30 years. In assessing “Global Inequality”, the report stated that over the next 30 years:

[T]he gap between rich and poor will probably increase and absolute poverty will remain a global challenge... Disparities in wealth and advantage will therefore become more obvious, with their associated grievances and resentments, even among the growing numbers of people who are likely to be materially more prosperous than their parents and grandparents. Absolute poverty and comparative disadvantage will fuel perceptions of injustice among those whose expectations are not met, increasing tension and instability, both within and between societies and resulting in expressions of violence such as disorder, criminality, terrorism and insurgency. They may also lead to the resurgence of not only anti-capitalist ideologies, possibly linked to religious, anarchist or nihilist movements, but also to populism and the revival of Marxism.[34]

Further, the report warned of the dangers to the established powers of a revolution emerging from the disgruntled middle classes:

The middle classes could become a revolutionary class, taking the role envisaged for the proletariat by Marx. The globalization of labour markets and reducing levels of national welfare provision and employment could reduce peoples’ attachment to particular states. The growing gap between themselves and a small number of highly visible super-rich individuals might fuel disillusion with meritocracy, while the growing urban under-classes are likely to pose an increasing threat to social order and stability, as the burden of acquired debt and the failure of pension provision begins to bite. Faced by these twin challenges, the world’s middle-classes might unite, using access to knowledge, resources and skills to shape transnational processes in their own class interest.[35]

We have now reached the point where the global economic crisis has continued beyond the two-year mark. The social repercussions are starting to be felt – globally – as a result of the crisis and the coordinated responses to it. Since the global economic crisis hit the ‘Third World’ the hardest, the social and political ramifications will be felt there first. In the context of the current record-breaking hikes in the cost of food, food riots will spread around the world as they did in 2007 and 2008, just prior to the outbreak of the economic crisis. This time, however, things are much worse economically, much more desperate socially, and much more oppressive politically.

This rising discontent will spread from the developing world to the comfort of our own homes in the West. Once the harsh realization sets in that the economy is not in ‘recovery,’ but rather in a Depression, and once our governments in the West continue on their path of closing down the democratic façade and continue dismantling rights and freedoms, increasing surveillance and ‘control,’ while pushing increasingly militaristic and war-mongering foreign policies around the world (mostly in an effort to quell or crush the global awakening being experienced around the world), we in the West will come to realize that ‘We are all Tunisians.’

In 1967, Martin Luther King, Jr., said in his famous speech “Beyond Vietnam”:

I am convinced that if we are to get on the right side of the world revolution, we as a nation must undergo a radical revolution of values. We must rapidly begin the shift from a "thing-oriented" society to a "person-oriented" society. When machines and computers, profit motives and property rights are considered more important than people, the giant triplets of racism, materialism, and militarism are incapable of being conquered.[36]

This was Part 1 of "North Africa and the Global Political Awakening," focusing on the emergence of the protest movements primarily in North Africa and the Arab world, but placing it in the context of a wider 'Global Awakening.'
Part 2 will focus on the West's reaction to the 'Awakening' in this region; namely, the two-pronged strategy of supporting oppressive regimes while promoting "democratization" in a grand new project of "democratic imperialism."

Andrew Gavin Marshall is a Research Associate with the Centre for Research on Globalization (CRG). He is co-editor, with Michel Chossudovsky, of the recent book, "The Global Economic Crisis: The Great Depression of the XXI Century," available to order at Globalresearch.ca. He is currently working on a forthcoming book on 'Global Government'.


Notes

[1] Zbigniew Brzezinski, The Global Political Awakening. The New York Times: December 16, 2008:http://www.nytimes.com/2008/12/16/opinion/16iht-YEbrzezinski.1.18730411.html; “Major Foreign Policy Challenges for the Next US President,” International Affairs, 85: 1, (2009); The Dilemma of the Last Sovereign. The American Interest Magazine, Autumn 2005:http://www.the-american-interest.com/article.cfm?piece=56; The Choice: Global Domination or Global Leadership. Speech at the Carnegie Council: March 25, 2004: http://www.cceia.org/resources/transcripts/4424.html; America’s Geopolitical Dilemmas. Speech at the Canadian International Council and Montreal Council on Foreign Relations: April 23, 2010:http://www.onlinecic.org/resourcece/multimedia/americasgeopoliticaldilemmas

[2] Embassy Tunis, TROUBLED TUNISIA: WHAT SHOULD WE DO?, WikiLeaks Cables, 17 July 2009:http://www.wikileaks.ch/cable/2009/07/09TUNIS492.html

[3] Mona Eltahawy, Tunisia's Jasmine Revolution, The Washington Post, 15 January 2011: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2011/01/14/AR2011011405084.html

[4] Eileen Byrne, Protesters make the case for peaceful change, The Financial Times, 15 January 2011:http://www.ft.com/cms/s/0/82293e38-20ae-11e0-a877-00144feab49a.html#axzz1C08RDtxu

[5] Marc Lynch, Tunisia and the New Arab Media Space, Foreign Policy, 15 January 2011:http://lynch.foreignpolicy.com/posts/2011/01/15/tunisia_and_the_new_arab_media_space

[6] Jillian York, Activist crackdown: Tunisia vs Iran, Al-Jazeera, 9 January 2011:http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/01/20111981222719974.html

[7] Steven Cook, The Last Days of Ben Ali? The Council on Foreign Relations, 6 January 2011:http://blogs.cfr.org/cook/2011/01/06/the-last-days-of-ben-ali/

[8] Angelique Chrisafis, Sarkozy admits France made mistakes over Tunisia, The Guardian, 24 January 2011:http://www.guardian.co.uk/world/2011/jan/24/nicolas-sarkozy-tunisia-protests

[9] Hillary Rodham Clinton, Interview With Taher Barake of Al Arabiya, U.S. Department of State, 11 January 2011:http://www.state.gov/secretary/rm/2011/01/154295.htm

[10] Algeria set for crisis talks, Al-Jazeera, 8 January 2011: http://aljazeera.co.uk/news/africa/2011/01/2011187476735721.html

[11] Alexandra Sandels, JORDAN: Thousands of demonstrators protest food prices, denounce government, Los Angeles Times Blog, 15 January 2011: http://latimesblogs.latimes.com/babylonbeyond/2011/01/jordan-protests-food-prices-muslim-brotherhood-tunisia-strike-thousands-government.html

[12] AP, Thousands demand ouster of Yemen's president, Associated Press, 22 January 2011:http://www.google.com/hostednews/ap/article/ALeqM5g3b2emEy39Bn52Z_haypKxNPGMSw?docId=d324160638a74e84b874baeada16bb4c

[13] Abigail Fielding-Smith, North-south divide strains Yemen union, The Financial Times, 12 January 2011:http://www.ft.com/cms/s/0/c7c59322-1e80-11e0-87d2-00144feab49a.html#axzz1C08RDtxu

[14] EurActiv, 'Jasmine' revolt wave reaches Albania, 24 January 2011: http://www.euractiv.com/en/enlargement/jasmine-revolt-wave-reaches-albania-news-501529

[15] Clemens Höges, Bernhard Zand and Helene Zuber, Arab Rulers Fear Spread of Democracy Fever, Der Spiegel, 25 January 2011:http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,741545,00.html

[16] Shibley Telhami, Results of Arab Opinion Survey Conducted June 29-July 20, 2010, 5 August 2010:http://www.brookings.edu/reports/2010/0805_arab_opinion_poll_telhami.aspx

[17] Shibley Telhami, A shift in Arab views of Iran, Los Angeles Times, 14 August 2010:http://articles.latimes.com/2010/aug/14/opinion/la-oe-telhami-arab-opinions-20100814

[18] Clemens Höges, Bernhard Zand and Helene Zuber, Arab Rulers Fear Spread of Democracy Fever, Der Spiegel, 25 January 2011:http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,741545,00.html

[19] Merav Michaeli, Israel may be on the eve of revolution, Ha’aretz, 17 January 2011: http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/israel-may-be-on-the-eve-of-revolution-1.337445

[20] Ibid.

[21] Yagil Levy, Israeli NGOs are entrenching the occupation, Ha’aretz, 11 January 2011: http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/israeli-ngos-are-entrenching-the-occupation-1.336331?localLinksEnabled=false

[22] Richard Falk, Ben Ali Tunisia was model US client, Al-Jazeera, 25 January 2011:http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/01/201112314530411972.html

[23] Jack Khoury and Haaretz Service, Two decades of secret Israeli-Palestinian accords leaked to media worldwide, Ha’arets, 23 January 2011: http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/two-decades-of-secret-israeli-palestinian-accords-leaked-to-media-worldwide-1.338768

[24] Haaretz Service and The Associated Press, Hamas urges Palestinian refugees to protest over concessions on right of return, Ha’aretz, 25 January 2011: http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/hamas-urges-palestinian-refugees-to-protest-over-concessions-on-right-of-return-1.339120

[25] Alan Greenblatt, Palestinian Papers May Be Blow To Peace Process, NPR, 24 January 2011:http://www.npr.org/2011/01/24/133181412/palestinian-papers-may-cause-blow-to-peace-process?ps=cprs

[26] Johannes Stern, Egyptian regime fears mass protests, World Socialist Web Site, 15 January 2011:http://www.wsws.org/articles/2011/jan2011/egyp-j15.shtml

[27] Simon Tisdall, Egypt protests are breaking new ground, The Guardian, 25 January 2011:http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jan/25/egypt-protests

[28] Ibid.

[29] MATT BRADLEY, Rioters Jolt Egyptian Regime, The Wall Street Journal, 26 January 2011:http://online.wsj.com/article/SB10001424052748704698004576104112320465414.html

[30] Catrina Stewart, Violence on the streets of Cairo as unrest grows, The Independent, 26 January 2011:http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/violence-on-the-streets-of-cairo-as-unrest-grows-2194484.html

[31] IBT, Suzanne Mubarak of Egypt has fled to Heathrow airport in London: unconfirmed reports, International Business Times, 25 January 2011: http://www.ibtimes.com/articles/104960/20110125/suzanne-mubarak-of-egypt-has-fled-to-heathrow-airport-in-london-unconfirmed-reports.htm

[32] Angela Balakrishnan, IMF chief issues stark warning on economic crisis. The Guardian: December 18, 2008:http://www.guardian.co.uk/business/2008/dec/16/imf-financial-crisis

[33] Stephen C. Webster, US intel chief: Economic crisis a greater threat than terrorism. Raw Story: February 13, 2009:http://rawstory.com/news/2008/US_intel_chief_Economic_crisis_greater_0213.html

[34] DCDC, The DCDC Global Strategic Trends Programme, 2007-2036, 3rd ed. The Ministry of Defence, January 2007: page 3

[35] Ibid, page 81.

[36] Rev. Martin Luther King, Beyond Vietnam: A Time to Break Silence. Speech delivered by Dr. Martin Luther King, Jr., on April 4, 1967, at a meeting of Clergy and Laity Concerned at Riverside Church in New York City: http://www.hartford-hwp.com/archives/45a/058.html